Vrijdag 24 februari 2012
Deze week schoof Martijn van Dam aan bij De Wereld Draait Door voor een veelbesproken interview met Matthijs van Nieuwkerk. De interviewer trok geen fluwelen handschoenen aan tijdens het 13 minuten durende interview en Van Dam begon flink te zweten aan tafel. Het resultaat: veel negatieve reacties op dit eerste televisie optreden van de kandidaat lijsttrekker. Was het angstzweet of de warmte van de studiolampen?
Zweten op televisie
Het beeld van het interview is menigeen bijgebleven: de zweetdruppels parelden op enig moment van het voorhoofd van Martijn van Dam. Zozeer zelfs dat de tafeldame aan het eind van de aflevering er een dodelijke opmerking over maakte die nog te horen was tijdens de aftiteling. Zweten op beeld komt niet fraai over: het wekt de indruk dat de geïnterviewde het moeilijk heeft en onzeker is, die indruk wil je juist niet hebben bij het publiek.
Er zijn meer voorbeelden van politici die transpireerden op camera. Voormalig Liberal Democrats leider Charles Kennedy sprak in 2004 zijn partijcongres toe terwijl hij trilde en het zweet naar beneden gutste. Dit versterkte de geruchtenstroom dat hij kampte met alcoholproblemen. Anderhalf jaar later trad hij af vanwege zijn alcoholisme. Ook Tony Blair kwam eens flink zwetend in beeld tijdens een toespraak voor zijn eigen partij waarin hij zijn Irak beleid verdedigde. Zijn voorlichters noemden dit een ‘teken van kracht.’ Critici zagen dit echter als een teken van schuld gezien de onjuistheden die Blair verkondigd had over Irak. Waar een zwetende popster juist de indruk geeft dat hij of zij zich maximaal inspant om het beste te geven, is dit voor politici het laatste wat je van jezelf op televisie wil zien. Iedere grote politicus is wel eens betrapt in een dergelijke situatie, we zweten immers allemaal als we het warm hebben. Maar bij een TV optreden wordt zelfs gekeken naar het type pak dat iemand draagt (polyester overhemden zweten minder).
